سکوی پرواز

سلام.

اخیرا تصمیم گرفتم برای دل خودم اینجا بنویسم، و دیگه به این فکر نکنم که چه کسی میخونه:)

اینم یه شروع جدید برای وبلاگم...

+ ایام امتحانات همواره از شیرین ترین ایام زندگی من بوده. خیلی منظم درسمو میخوندم و برای استراحت هم میرفتم سراغ کتاب داستات هام، یا سر کامپیوتر. خیلی خوش می گذشت خلاصه. اما خب امسال، و کلا بهتره بگم دو سال اخیر تحمل درسای تکراری رو ندارم. بعد از عید مدرسه برام غیر قابل تحمل می شه چون همه چیز تکراریه... حتی کلاس شیمی که فکر کنم فعال ترین اوقاتم رو در مدرسه توش می گذروندم، آنقدر برام کسل کننده و غیرقابل تحمل بود که سر کلاس نقاشی می کشیدم. :/ متاسفانه مشکلم با ایم امتحانات هم همینه، حاضرم درس جدید بخونم ولی درسای تکراری رو نه... خودم مچ خودمو موقع جلو جلو خوندن به جای مطالعه مباحث امتحان می گیرم D:

پ.ن: گاهی، تنها راه آسوده زندگی کردن، اینه که بیخیال حرف مردم بشی...

:)

وقتی میرم گودریدز و هزاران هزار کتابی رو میبینم که نه تنها نخوندم، بلکه اسمشونم به گوشم نخورده؛ در حسرت دنیاهایی که نتونستم درشون رو باز کنم می سوزم. به کسایی که میتونن همه ی این هارو بخونن حسودیم می شه... موضوعی که اینطور وقت ها تسکین بخشه، کتاب های ایرانی هستن که برخیشون واقعا ارزشمندن. تنها چیزیه که میشه بهش بالید:)

یکی از بزرگترین ظلم هایی که یک نفر می تونه در حق خودش بکنه اینه که باور کنه باید حتما مدل خاصی باشه تا آدم خوبی بشه. معمولا پیش میاد که آدم ها، خصوصا در نوجوونی و پایین تر، از یک سری افراد خوششون میاد و به قولی این اشخاص رو قبول دارند؛ و به طور ناخودآگاه شروع می کنند به تاثیر پذیری. تصمیم می گیرند کاری انجام بدن و ته دلشون یه چیزی می گه نه، خوب نیست؛ و یاد شخصیت فلانی میافتن و به خودشون می گن نه. رد نمی کنن به خاطر اینکه معتقدن تصمیمشون اشتباهه؛ بلکه رد می کنن چون حتی اگر کار درستی هم باشه یکی از اون اشخاص شکل گرفته توی ذهن فرد، به نوعی ارزش محسوب می شه و به عنوان یه معیار، تصمیم رو رد می کنه. خب این همیشه هم مضر نیست اما تصور کنید وقت هایی رو که فرد از شخصی در ذهنش بت بسازه. مسلما اگر هم در یک یا دو مورد این برجستگی شخص در دهن تصمیم گیرنده مفید واقع بشه، دفعه ی سوم کاملا مضر خواهد بود.