سکوی پرواز

یکی از بزرگترین ظلم هایی که یک نفر می تونه در حق خودش بکنه اینه که باور کنه باید حتما مدل خاصی باشه تا آدم خوبی بشه. معمولا پیش میاد که آدم ها، خصوصا در نوجوونی و پایین تر، از یک سری افراد خوششون میاد و به قولی این اشخاص رو قبول دارند؛ و به طور ناخودآگاه شروع می کنند به تاثیر پذیری. تصمیم می گیرند کاری انجام بدن و ته دلشون یه چیزی می گه نه، خوب نیست؛ و یاد شخصیت فلانی میافتن و به خودشون می گن نه. رد نمی کنن به خاطر اینکه معتقدن تصمیمشون اشتباهه؛ بلکه رد می کنن چون حتی اگر کار درستی هم باشه یکی از اون اشخاص شکل گرفته توی ذهن فرد، به نوعی ارزش محسوب می شه و به عنوان یه معیار، تصمیم رو رد می کنه. خب این همیشه هم مضر نیست اما تصور کنید وقت هایی رو که فرد از شخصی در ذهنش بت بسازه. مسلما اگر هم در یک یا دو مورد این برجستگی شخص در دهن تصمیم گیرنده مفید واقع بشه، دفعه ی سوم کاملا مضر خواهد بود.